Yaş 11-12 5. veya 6. sınıfa gidiyorum. Mevsimlerden yaz olduğu için camilerde o zamanlar kuran kursları başlıyordu. Ben bizzat kendim isteyerek pek gitmezdim genelde aile zoru ile giderdim ama bazen kendim isteyerek gittiğimde olurdu ve yine bir gün kuran kursu saatinin geldiği bir sabah ben kuran kursuna gitmek istemedim. Ama bunu babama söyleyemem bana kızar bağırır çağırır belki döver çok korkardım o zamanlar. Bende düşündüm ne yapsam diye kapıdaki ayakkabılarımı yanıma aldım yatağımın altına saklandım. Nasıl oldu bilmiyorum ama babam benim kuran kursuna gitmediğimi anladı ve 11-12 yaşındaki bir çocuğu düşmanını dövercesine dövdü hatırlıyorum bacaklarım kollarım morarmıştı burnumda hafiften kanıyordu ve ben o şekilde o gün kuran kursuna gitmek zorunda kalmıştım. sonuç olarak yaşım ilerledi seneler geçti ve ben halen o günü unutmuyorum halen bile ramazan olsun bayramlar olsun üstüme kara bulut gibi çöker güya kendi halifedir biz reayayız bizim dinimiz hakkında kararlarda bulunur hatta bazen eğitimdeki, hayattaki başarısızlığım sanki ben Allah'a hiç ibadet etmediğimden kaynaklanıyormuş gibi bunu sürekli söyler ve neredeyse bana kafir bile demeye kadar gider. islamiyetten beni tamamen soğutmuştur babam. O yüzden hayatım boyunca ramazan ayından ve bayramlardan nefret etmişimdir çünkü ailemizde gram huzur kalmıyor bugünlerde. Yabancı şehirde okumamın en büyük nedenlerinden biri de budur. Ama yinede bir gün olsun ona elimden geldiği kadar saygısızlık yapmamaya çalışırım misal eve girdiği zaman oturuşumu düzeltirim, televizyon karşısını ona bırakırım vs. Bir gün olsun bana en azından iyi bir evlat olmaya çalıştığım için teşekkür etmemiştir veya sevdiğini söylememiştir. Hayatta hep daha fazlasını istemiştir benden. Ama bunlardan dolayı ona kızamam onun büyüdüğü ve yetiştiği aile ortamı belki böyledir diye kendimi teselli ederim sonuçta o adam benim babam. Neyse beyler (bkz: babanızla yaşadıgınız unutulmaz anı) arkadaşlar kendince babalarını anlatmış bende anlatam dedim.