bir valsarith kalesinde hüzünlenirken

yeni yine ve yeniden devam eden şiirler bütünü;

düşüyorum

kılıçlar doğuya doğru uzanmış,
bütün fıtratımla düşüyorum.
şafağın nâzırı dağın başında,
ensesinden uzvuna bir ışık;
avucum göğe yükselirken
aralanıyor gözlerim.
ben benden önce karanlıktı
ve artık görüyorum;
mahzenlerde parıldayan kristalleri.
dudaklarından dökülen sefirle uyanıyorum
iki taş arasında.

sen ay tanrıçam
ve zihnimi oyan bakışların,
onlar bohçama aldıklarım;
çemberdeki gardiyanları çekiyor.
daralıyor onurum, kaçamıyorum.
ruhumu boğazlamakla sonlanacak
sana olan büyülü yolculuğum,
biliyorum.

sen sireneli markizem,
zincirlerini bedenimden ayırma
çivili askını boynumdan.
saçlarındır bu harbin galibi,
neferi gözlerin.
gönlümdeki mavi safirden bezeli kalenin;
tek sultanı sensin.