Sanırım 6-7 yaşlarında ben, abim ve 2 kuzen Pendik-Hilal Konutlarında ellerimizle poşetlerle kapı kapı dolaşıp "eyii bayreaaamlaaar" diye bağırır şeker toplardık. Amacımız başta her çocuk gibi para toplamaktı. Daha sonra şekerleri markete satar parasıyla boncuklu tabanca alırız diye planlar yapıyorduk.Bu hırsla her daireyi haraca kesmiş gibi kapı kapı ziyaret ediyorduk.

Poşetimizin yaklaşık yarısı dolmuştu ki kapı zili aslanlı bir daireye geldik. Adam kapıyı açtı, aynı şekilde bağırdık.Bir süre sessizce bakıştık. Adam içeri gitti bir süre gelmedi ama biz bekledik. Adam sonra geldi elinde karton kutuyla bize küp şeker uzattı.

istediğiniz kadar alın dedi. Teşekkür ettik birer tane aldık. Adam daha sonra olmaz olmaz bugün bayram dedi ve kutunun içindeki şekerleri poşetime boşalttı.Eve 1 kilo küp şekerle dönemedim.Her bir şekeri 3 kere öperek teker teker çöpe attım.Eve döndüğümde artık o eski çocuk değildim.

Bu travmayı yaşayan küçük bedenim kısa süre sonra çaya şeker atmayı bıraktı.O günden beri mahalle kahvesinde çay içip bulmaca çözüyorum amk küçücük çocuğa yapılır mı bu be hayatımı kararttın şerefsiz ?!