Odaları aramaya başladım. Salon ve mutfağa baktım, yoktu. Tuvaletin kapısını açtığım an Ege'nin aynaya yumruk atmasıyla sıçradım. Şoka girmiştim. Ayna paramparçaydı. Ege bana baktığında gözleri beyazdı. Elini birden boynuma doğru tuttu ve beni 1-2 metre havaya fırlattı. Yere düştüm ve sersemledim. Ben yerde ona bakarken bütün cam parçaları kendiliğinden havaya kalktı. Bana fırlatacağını düşünürken hepsi ona saplandı... O an yıkıldım. Ben hala yerde titreyerek ona bakarken dizlerinin üstünde yere düştü. O an gözlerinin normale döndüğünü fark ettim. Ağzından kanlar akarken yavaşça yere yattı. O an öyle bir çığlık attım ki kendi kulaklarım bile ağrıdı. Olduğum yerden fırlayarak onun yanında çömeldim. Ağlıyordum.

3 saat sonra...
Polis merkezinden çıktım. Sorguya çekilmiştim. Ama biliyorlardı ki Ege'yi öldüren ben değildim. Taksiye bindim. Ege ölmüştü ve ben bunu kabullenemiyordum. Eve vardım. Taksiden indim. Buradan taşınmayacaktım! Burası benim evimdi, beni dışarı atamazlardı. Kapıyı çaldım, annem açtı. Halimi görünce;

-Ne oldu kızım!?
Cevap vermeden içeri girdim. Oturunca her şeyi anlattım. Hemen lafa girdi;
-Gidiyoruz.
-Hayır.
-Neden?
-Çünkü olayı çözeceğim ve kimseye zarar gelmeden bu ev bize kalacak.

GÜN 5
Ege. O öldü. Ama başka kimseye zarar gelmemeli. Babamı ve üvey annemi kaybedemem. Her şeyi düzelteceğim.