günler geçerken her anını depoda geçirmek jensen'ı bunaltmaya başlıyordu. o da sürekli çalışan işçilerle konuşmaya cesaret edemiyordu. bazıları mavi tulum giyiyordu, bazıları da iç çamaşırlarıyla geziyordu ama değişmeyen tek şey bileklikleriydi. iç çamaşırlarıyla gezenlerin bileklikleri pembe diğerlerininkinin siyah olması dışında tek fark yoktu. onlarla aynı banyo ve tuvaleti kullanıyor, aynı yemekleri yiyordu ama kimse onun oradaki varlığını önemsemiyordu.
birgün cesaretini topladı ve mavi tulumlu bir kadına seslendi.
-merhaba ismin ne?
-sizinle konuşmamız yasak, efendim.
-neden?
kadın biraz afalladı. nefes alışverişinin değiştiğini duyabiliyordu.
-e-efendim, ee biz k-köleyiz.