Sen aslında varsın. Seni benden başka kimse göremiyor, duyamıyor ve hissedemiyor. Ama biliyorum, sen aslında varsın. Benliğimde süregelen bu boşluğu sen doldurdun, varlık algımı iki dünya arasında bırakıp beni diğer insanlardan soyutladın. Bunu kimseye kanıtlayamıyorum, ama şunu biliyorum ki ben deli değilim.

12 yaşımdan beri kimsenin göremediği bir arkadaşa sahibim. Hani küçük çocukların hayali arkadaşı olur ya, öyle bir şey işte. Tek farkı, o 'hayal' ürünü değil. Bu güne kadar bir çok pgibolojik tedavi gördüm, ilaç aldım ve çevrem tarafından dışlandım. Ama kimseye onun gerçek olduğunu inandıramadım. Zaten inandırmaya çalışmayı da uzun zaman önce bıraktım. Onu ilk gördüğümde, 12 yaşında yatağında tavanı izleyen küçük bir çocuktum. O gece beni uyku tutmamıştı. Boş bakışlarla tavanı izliyor, öylece yatıyordum. Sonra bir anda karşımdaki sandalyeden bir gıcırtı sesi duymuştum. O ses sadece sandalyeye biri oturduğunda çıkardı. Korku dolu gözlerle sandalyeye baktığımda bana karşı sırıtan bir çocuk gördüm. Onu görmemle çığlık atmam bir oldu. Çok geçmeden odaya annem ile babam geldi. Onlara sandalyede oturan çocuğu gösterdim ama onlar bu hareketime bir anlam verememişlerdi. Onlar o çocuğu görmüyor, ancak ben görmekle kalmıyor işitiyordum da. Çocuk işaret parmağını ağzına zütürerek bana 'sus' işareti yapmıştı. Ancak ben o an ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum. O gece annem ile babamın yanında yatmıştım. O çocuk ise benim odamda tek başına kalmıştı.

Sabah uyandığımda gördüklerimin bir rüya olabileceğini düşündüm, hızlıca odama girdim. Ancak beynimden vurulmuşa dönmüştüm. O çocuk benim yatağımda yatıyor, ve onu yine benden başka kimse göremiyordu. O günden beri türlü türlü pgibolojik tedaviler gördüm ancak nafile. O çocuk benim için hep vardı, diğer insanlar için de hep yoktu.

not: Okuyan varsa kendini belli etsin, kimse okumuyorsa boş yere yazmayım.

edit: Hikaye bitmiştir, bir başka hikayede görüşmek üzere. Takipte kalın.