1 76dan kısa olan herkes piçtir

kıymet nadir bindebir

“korucu kızı hevidan, çok küçüktü, 12 yaşındaydı. apo’nun çıkardığı "korucu çocuklarını kaçırıp pkk’lı yapma" kanunuyla kaçırılıp getirilmişti. 1997 temmuz’unda 16 yaşına basmıştı. kaçma planları yaptı ama anlaşıldı, tutuklandı. i̇nfaz kararı verildikten sonra hevidan’ın eline kazma kürek verip mezarını kazdırdılar. temmuz sıcağında çukur açarken söylediği türkü dağlarda yankılanıyordu. son isteği sorulduğunda af dilemedi. "kahrolsun apo" dedi, o köylü kızı. "ahım sizin boynunuzda kalacak!" i̇nfaz mangasında tek bacağı protezli siirtli rengin, hevidan’ı gözünü kırpmadan taradı. ölmüyordu bir türlü. kadınlar başını taşlarla ezerek öldürdüler.”

yüreğinizin orta yerine taş oturdu değil mi?

devam edin okumaya:

“öcalan’ın şam’daki evine yoğunlaştırma evi denir. yoğunlaştırma evi’ne bakire, genç ve güzel kadınlar alınır. vahşi, "çöl güzeli" kızlardan hoşlanırdı ama sarışınlara daha çok ilgi duyardı. ben de yoğunlaştırma evi’ne çağrıldım. apo bir gün beni masaja çağırdı. gittim, ılık su dolu leğendeki ayaklarını yıkadım. hani köy ağaları gibi. beni azarlamaya başladı, bilmiyorum diye. sırtüstü uzandı, şimdi bütün vücuduma, dedi. anladım neler olacağını. çünkü cinsel istek uyandığını gördüm. soyun, dedi. soyundum. i̇ç çamaşırlarını da çıkar, dedi. ayağa kalkıp sarılıp sıkınca korktum. kendimi savunmak için apo’ya vurdum. üç yumruk attı yüzüme ve kafama. küfretti bana. "düşkün, fahişe, rezil kadın. seni özgürleştirmeye, tabulaştırdığın zincirleri kırmaya çalışıyorum" dedi. titrediğimi görünce kovdu beni. "sen köle kalacaksın!" diye bağırdı. ama bu daha ilk denemeydi. dışarıda bekleyen tecrübeli kadınlar, beni pgibolojik olarak hazırlama toplantısına çağırdı. ağladım. i̇çlerinden biri, osmanlı sarayı’ndaki valide sultan gibiydi. beni azarladı. "başkan bizi özgürleştiriyor. sen özgürleşmek istemiyor musun? başkana erkek gözüyle bakıyorsun. o başkan, o zincirlerimizi kıran bir peygamber." beni akşam yemeğinden sonra yine çağırdı apo. bu kez çözümsüzdüm. kime derdimi anlatacaktım? o ana kadar ölüme hiç bu kadar yaklaşmamıştım. bekaretimi aldı. sonraki günlerde iki kez daha sevişti benimle.”

okumaya devam;

“mardinli rojin’in bir eli yoktu. hamile bırakıldı, üst düzey bir komutan tarafından. sonra da idam edildi. tecavüzcü ise şu an osman öcalan’ın partisinde. yedi aylık hamile ronahi’nin zele’de infaz edildiğini osman öcalan da cemil bayık da iyi biliyor. çünkü onlar karar verdi. 1991’den beri arkadaşımdı. suriye-kamışlılı’ydı. son isteğini sordular. "çocuğumun hayatını bağışlayın. o doğduktan sonra beni idam edin" dedi. suçu, biriyle ilişki kurmasıydı. babasına dokunmadılar. ronahi, karnını kuşakla bağlıyordu ama büyüyünce gizleyemedi. açığa çıktı. i̇nfaz manga komutanı, cemil bayık’a, ronahi’nin son isteğini söyledi. cemil bayık, "hayır, idam edin" dedi. karnında bebeğiyle öldürüldü.”