Ekim'in sonlarıydı, Sean isimli bir çocuk hastanedeydi. Cadılar bayramı kostümü seçip arkadaşlarıyla eğlenmesi gerekiyordu, ama bunun yerine bademciklerinin alınması için bir hastaneye tıkılıp kalmıştı.

Anne babası resepsiyonistle konuştuktan sonra bir hemşire Sean'in kalacağı, koridorun aşağısındaki odanın yolunu gösterdi. Limon yeşili duvarlar turuncu ve siyah kağıt şeritlerle dekore edilmişti; beyaz kafatasları, kağıttan yapılma balkabakları...

Hastane odasına vardıklarında, büyük bir kargaşa duydular. Yataklardan birinde yatan bir çocuk "Ben Martin değilim! Ben Martin değilim!" diye çığlık atıyordu.

iki hemşire onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Bir tanesi büyük bir şırınga tutuyordu, diğeri de iğnenin enjekte edilmesi için kolunu hazırlıyordu. Yatağının etrafındaki perdeleri çektiler.

Çığlık bir süre sonra durdu, hemşireler perdeyi tekrar açtığında çocuk bilinçsiz bir şekilde yatakta yatıyordu.

Sean meraklanmıştı, hemşireye sorunun ne olduğunu sordu.

"Sabah sol bacağı alınacak," dedi  "Zavallı çocuk o kadar ürkmüş ki bizi kendisi olmadığına inandırmaya çalışıyor. Eğer isminin Martin olmadığını söylerse ameliyata girmeyeceğini sanıyor."

"Doğru kişi olduğuna emin misiniz?" diye sordu Sean.

"Tabiki," diye cevapladı hemşire "ismi Martin. Çizelgesinde yazıyor."

Sean'in anne babası gittikten sonra yatağın kenarına oturup kitap okumaya başladı. Başka bir hemşire akşam yemeği bulunan tepsiyle geldi, ancak sadece bir kaç lokma bir şey yiyebildi. Hastane yemeği iğrençti.

Bir süre yatakta yatarak tavanı izledi. Acayip derecede sıkılmıştı. Tam o sırada, Martin'in uyandığını fark etti.

"Hey Martin," dedi "Benim adım Sean. Yeni oda arkadaşınım."

Çocuk başını ovalayarak sızlandı "Ben Martin değilim."

Sean onunla konuşmaya çalıştı, ama çocuk sinirliydi ve konuşmak istemedi. Sadece sessizce düşünerek oturdu.

Saat 10'da bir hemşire geldi ve uyku vaktinin geldiğini söyledi. iyi geceler dedi ve lambayı söndürdü. Sean, çocuğun garip bir ifade ile ona baktığını fark etti