Telefon terminaldendi... Yolların kardan kapandığını bu yolculuğun anca 3 gün sonra yapılacağını söylüyordu...
"Sağlık olsun" diyip kapattım... Bu olaylara iki gün daha dayanırım heralde diye düşündüm , en azından kendimi ona inandırdım.
Annemle babamla konuşup onların durumunu soruyordum. Onlarda bir şey yoktu.
Kış olduğu için hava yine erken kararmıştı.
Ben evde bilgisayarı , televizyonu her şeyi kapatmış bekliyordum... Geleceklerini biliyordum çünkü... Koltukta otururken uykuya dalmıştım.
Rüyamda uykuya daldığım yerdeydim ve oturuyordum. Arkamdan annem geçiyormuş gibi hissettim. Kafamı çevirdiğimde annemi mutfak tezgahının önünde gördüm... Annem yürüme engelliydi ama ayaktaydı... Sırtı bana dönüktü... Sesi kendi sesi gibi değildi. Arapça bir şeyler mırıldanıyordu. Pencereye doğru parmağını uzatıp arapça bak dedi.
Onun bak demesiyle sanki pencere beni kendine bir mıknatıs gibi çekmişti... Gitmek istemiyordum ama karşı koyamıyordum... Pencereden baktığımda o küçük çocuk ve o yaşlı kadın bana bakıyordu... Arkamı döndüğümde ise annem yoktu. Kafamı yine sokağa çevirdim bu sefer annem de o ikisinin yanındaydı ve sureti onlar gibi olmuştu...
Uyandığımda kan-ter içindeydim. Saat yine sabaha karşıydı.