Bazen kendimi uzaklaştırmaya çalışıyorum. Fark ediyor ve duygusal bir şekilde yaklaşıyor bana. Gideceğimi biliyor. Son zamanlarda arayıp sormuyorum mesela neden beni aramıyorsun diye sitem ediyor. Ben bırakmak istiyorum aslında çünkü gerçekten yoruldum.

Ama o kadar alışmışım ki sözlük. Istanbul'un neresine gitsem onunla bir anım var. Yiğidi öldür hakkını yeme ihtiyacım olduğunda buluşacağımız zaman kapımın önünden alır yine aynı yere bırakır. O da benim yanımda oldu sağ olsun. Ama son zamanlarda öyle değil.

Eskiden bana "bu seni yedekte tutuyor" derlerdi ihtimal vermezdim hiç. Ama bu sefer böyle olduğunu hissediyorum. Eskiden sürekli arardı konuşurduk. Son zamanlarda biraz fazla dışarda takılmaya başladı arkadaşlarının okulu bitti falan, yine her gün arıyor ama boş zamanında...

Daha az önce aradı normal konuşuyorduk. Dışarda bir kız görmüş beyefendi öyle bi şey görmemiş, yok ağlayacakmış çok güzelmiş. Sevdiğim adamdan ekseriyetle bunları dinliyorum. Artık her gün ağlamaktan gözümde yaş kalmadı.

Hiç kendimi bu kadar aciz, çaresiz hissetmemiştim beyler. Normalde sert bir insanımdır. Dışardaki pelinsular gibi ota taka ağlayıp gördüğü her eli yüzü düzgün erkeğe aşık olup da fedakarlık yapmam. Ben hayatımda sadede onun için fedakarlık yaptım...