Evet panpa, çok bir derdim yok aslında. Bütün dertlerimin kökü eşcinsel olmama dayanıyor. Arkadaşlarımın hepsi bu durumdan hoşnutsuz dolayısıyla samimi davranmıyorlar, sahteler. Çevremi sahte dostlar kapladı. iğrençler, dolayısıyla yalnızım. Ayrıca aşığım bir de, tabi ki platonik. Acı veriyor, biz de heterolar gibi acı çekiyoruz. En azından ben çekiyorum. Ama en kötüsü de kendimi kendim bile kabul edemiyorum. Çocukluğumdan beri böyle hissediyorum, elimde değil değişmek için ne kadar çaba göstersem de olmadı. Ama inançlıyım ve inancımda bunun yasak olduğunu da biliyorum. Nereye varacak bilmiyorum. Bakir ölmeyi planlıyorum. Tabi ailem falan olamaz karşı cinsten tiksiniyorum çünkü. Yani anlayacağın kendi içimde de böyle çatışma halindeyim. Öyle işte panpa. Mutsuzluktan da ölmüyorum ama işte.