🌷🌷🌷🌷🌷



Belki de daha küçük yaşlarda, ne zaman konuşmamız gerektiğini ve ne zaman susmamız gerektiğini öğretmeleri gerekirlerdi bizlere.. Gereğinden fazla konuşarak da, gereğinden fazla susarak da yeterince günahkar olabiliceğimizin farkina varmalıydık geç olmadan..

Bazı kelimelerin insanı yangın yerinde bıraktığını öğrendiğimizde nasıl da dağlanmıştı yüreklerimiz.. Acıyla kıvrandık da, dudaklarımıza kadar gelen vefasızların isimlerine rağmen inadına sustuk..

Sustuğumuzda, gamsız diye etiketlediler.. Konuştuğumuzda, susmamızı istediler.. Biri de çıkıp sen ne istiyorsun deme cesaretini gösteremedi..

Şayet, söylediklerimiz sevdiklerimizin yüreğine tesir etmiyorsa, bırakın da susmayı tercih edelim.. Ya da susmak ağır geliyorsa benliğimize, bırakın da içimizi dökelim..
🌷🌷🌷🌷🌷



Neyi fark ettim biliyor musun..? Beklemek de yorar oldu..
🌷🌷🌷🌷🌷



Bekliyorum ama zaman geçmek bilmiyor ki..
🌷🌷🌷🌷🌷
Hani küçükken, kapının yanında uzadıkca boyunun ulaştığı yer işaretlenirdi ya, işte o zamanlar abim ile yarışırdım bu konuda.. Bir gün onu mutlaka geçecektim.. Sanırım sonunda onu bir konu da geçtim gerçekten..


🌷🌷🌷🌷🌷