beyler. iftara 2 saat vardı..

Benim küçük bir kardeşim var 4 yaşlarında , bende iftara doğru gene sözlükte takılıyordum. Sonra birden içimi donduran o çığlık sesleri geldi. balkonda oturup zaman geçirmeye çalışırken oturma odasından gelen o'nun sesiyle zaten iyice içim geçmişti.

Kısa şoku atlatıp hemen oturma odasına koştum , sonra gördüm ki küçük kardeşim televizyon izlerken çıktığı masadan düşmüş ve sol ayak baş parmağının tırnağı kalkmış , dişlerinden birisi ise kırılmıştı. Yerdeki parke kanlar içinde , küçük kardeşim ise şokta.

Beyler öyle bir ağlıyordu ki anlatamam 'abi çok acıyo , çok acıyo yardım et abi ' diyişi hala kulağımda. insan neye uğradığını şaşırıyor. Karşınızda küçük bir can yalvarıyor acı çekiyor ama siz hiçbir şey yapamıyorsunuz , gerçi ne yapacaksınız ki ? Ne yapacağını bile bilmiyor insan.O an ki çaresizliğimi canının yandığını bile bile onun acısını geçirememek hiçbir şey yapamamak işte gerçek çaresizlik bu amk.

Geçecek abim diyip peçete alıp temizledim yeri , ayağına pansuman yaptım. Annem de benden sonra hemen yetişmişti zaten. Sakinleştirip acile zütürdük , pansuman yaptılar falan. Yarın da cildiye ye gidecek.

Bende yazayım içimi dökeyim dedim. Beyler harbiden sevdiklerinin kıymetini bilmeli insan , her an her şey olabiliyor amk hayatında.Bu olay bile beni çok etkiledi. neyse iyi geceler panpalarım.