Küçükken geceleri lambayı kapattırmazdım. Yatağıma uzanıp dakikalarca lambanın ışığına bakardım. Bir süre sonra gözlerim dolardı, güler tekrarlardım. Kendime böle bi oyun bulmuştum. Cünkü daha hiç birşey yaşamamıştım bu hayatın ne kadar pis bi yer olduğunu bilmiyodum. Şimdi ise odamda lamba yakmıyorum hatta aydınlıktan nefret ediyorum. Küçükken oynadığım bu oyunu biraz değiştirmiştim. Saatlerce tavanı seyrediyorum yaşadıklarımı düşündükçe çenem titriyor sonra gözlerim doluyor yaş akmasın diye gözlerimi sımsıkı kapatıyorum. Ben bunları yaşarken ailem hissetmiyor. Bataklıkda olduğumu fark etmiyor. Hayatı hep sallayan biri olduğumu düşündüler. Peki benim uykusuz gecelerimi tükenen ciğerimin hesabını kim verecek ?