Yine o okul kapısından içeri giriyordum.O eski büyük demir kapıdan. Geçmişimle ilgili olaylar hep çok hoşuma gitmiştir. Saatlerce bana eskiyi, eski olduğunu düşündüğüm olayları hatırlatan eşyalara dalıp gidebilirdim. Biraz da olsa huzur bulurdum o anılarda. Eskiden olduğum iyi insan hüzünlendirirdi beni.
Artık içimde fazla bişey kalmamıştı o insandan geriye. Nasıl kalabilirdi ki yaşadığım onca olaydan sonra. Hala insan kalabilmem bile mucizeydi belkide.En yakın arkadaşım hatta kardeşim dediğim adam almamışmıydı sevdiğim evleneceğim
dediğim kadını elimden. Bana gelip biz çok mutluyuz aradan çık dememişlermiydi. Sanırsam aradan çıkarken biraz fazla abarttım.
Kendimi dünyadan soyutladım 1 müddet. Yaptığım hiçbirşey eskisi kadar zevk vermedi. Eskiden kahkaha attığım şeylere artık
gülümsemiyordum bile. Kendimi toparlamam aylar almıştı.Ama yaralarımı tamamen kapayamamıştım. Kimseye güven olmayacağını düşünüyordum artık. Kendimce de gayet haklıydım yaşadığım olaylara bakınca.En küçük şeylerden bile mutlu olabilen bir adamı el birliğiyle insanlara güveni olmayan bir ucubeye çevirmişlerdi.

Kısa tutmaya calısıcam. Begenilirse devam.
Beyler okurken duygulu okumaya çalışın daha güzel oluyor.