Salona geçtik. Albümü açık halde gördüm. Ne diyeceğimi nasıl tepki vereceğimi bilemiyordum. Sadece ona baktım. Ağlıyordu. O öldü diye bana bağırmaya başladı. Söylediği şeye inanmak istemiyordum. Onu otobüste gördüğümü söyledim. Hane şimdi nerde dedi. Cevap veremedim. Yarın pgibiyatre gidiyoruz dedi ve evden gitti. Albümü aldım saatlerce resimlere baktım. intihar planları kursamda yapamadım. Eylül'ü benim halimde bırakamazdım. Yatıp uyumayı dedim. 20 dakika boyunca sağ sola döndüm ve sonra uyuya kaldım. Rüya görürüm diye umuyordum ancak rüya görmemiştim.

Ertesi sabah erkenden Eylül gelmişti. Eylül'le aramızda ki şeyin adını koyamıyordum. Bunun nedeni bendim tartışmasız. Kahvaltı hazırladı beraber yedik, güldük eğlendik. Gülüşü içimi ısıtıyordu. Beraber arabaya atlayıp Pgibiyatre gittik. Doktorumuzun adı Gülsena'ydı. (soy adını veremiyeceğim kusura bakmayın) Sesi insana huzur veriyo desem yeridir. Pskiyatr olmak için vardı resmen. Eylül'le çocukluk arkadaşlarıymış zaten. Biraz sohbetten sonra bana dün olan olaylardan bahsetmemi söyledi. Herşeyi en baştan anlattım. Anlık bir şey olduğunu şizofrenik bir durum olmadığını söyledi. Ama tabikii 10 a yakın sorudan sonra bunu söyledi. Ayça'nın öldüğünü bildiğimi ama kabullenmek istemediğimi söyledi. Söylediklerinde haklıydı. Haftada 1 gün yanına uğramamı istedi ve sonra ordan ayrıldık.

Dışarı çıkınca arabaya yöneldik. Eylül bir anda hızlanarak şöför koltuğunu kaptı. Ne oluyor bakışı attım. Bugün ne istersem yapıcaz dedi. Bende kafamı sallayarak arabaya bindim. Korku tüneline, çarpışan arabalara, dönme dolaba ve aklıniza gelebilicek herşeye bilet aldık. Gözümün onunde Ayça canlanıyodu adeta. Ama o Eylül'dü ve bunu aşmam gerektiğinin farkındaydım...