Durağı ilk gördüğümde şuan tarif edemiyeceğim bir şey oldu. Sanki o ilk günü görmüş gibiydim o boş durakta. Arabadan indim. Bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu sokakta tek bir insan bile yoktu. Ayçayı herzaman beklediğim yere geçtim. Eylül yanıma geldi ne yapıyosun diyodu. Ancak onu duymuyordum resmen zaman durmuştu. Ayça'yı unutamiyacaktım. Ayçaların evine giden otobüsün farlarından çıkan ışık yüzümü aydınlattı. Eylül'e dönüp araba sende kalsın dedim ve otobüse bindim. Hipnoz olmuş gibiydim. Sanki bedenimi ben kontrol etmiyordum. Otobüs paramı verip herzamanki yerime geçtim.

Kafamı çevirdiğimde Ayça bana bakıyodu. Kafayı yemek üzereydim. Belkide çoktan yemiştim. Ayça'mın evinin durağına geldim. Otobüsten indim boş sokaklarda yürüyordum. Her adımda başka bir anıya gidiyordum adeta. Dayak yediğim yeri hatırladım. Ayça'mın kulağına papatya taktığım. Herşeyi hatırlıyodum ona dair olan. Ayça'ların evinin önüne geldim. Kapıya 5 dakika kadar baktım. En son karşılaştığımızda açılmamıştı. Sertçe kapıya vurdum. Bir tane teyze açtı kapıyı buyur oğlum dedi. Bu Seha teyzeydi. Ölmüştü hatta kendi elimle mezarına toprak atmıştım ama şuan karşımda duruyordu. Boynuna yapışıp Ayça nerde diye bağırdım. Ayça diye birisini tanımadığını onu bırakmassam polis çağıracığını söyledi. Dediklerine inanmadım ve dediğini yaptı yarım saat sonra polis ekibi gelip beni gözaltına aldılar.

ifademi verdim. Bir kaç işlemden sonra serbest bırakıldım. Seha teyze sandığım kişi aslında başkasıymış, ne ben onu tanıyorum nede o beni. Sadece ordaki yeni kiracılardanmış. Saolsun şikayetçi olmadı. Eve gittiğimde Eylül beni karşıladı..