Bir sonbahar şafağında umutlarımı kaybettim ben
Yaprak misali elimde avcumda kalmadı bir gram mutluluk .
Her tarafım hüzün, keder.
Ah be kader! Neymişsin sen !
Ne ağır geldin bana .
Yüzün bir kere gülmedi be.
Avuçlarım toplayamaz oldu soğuk külleri.
Bi kere gül ilkbaharı içime üflerim.
Sorunlar dertlerle aynı sofrada oturuyor benimle.
Bir bilsen anne , kaç mutluluk şehid düştü içimde.