Günlerden Cumaydı... Herkesi köy meydanında bulurum diye ümit ederek meydana indim... Beklediğim gibi ortalık kalabalıktı.
Pek çok insanı ilk kez görmüştüm ama köy halkı biraz mesafeliydi. Dün gece olanları muhtara anlattım.
Şaşırmış gibi durmuyordu...
"Burası ıssız sakin alan... Böyle olaylar oluyo denir ama ürkecek bir şey yok öğretmen bey.Biz gidemiyoruz , ömrümüz burda geçti ama senin gitme gibi bir şansın da var" dedi...
Açıkçası gitmek içimden gelmiyordu... Bu köydeki gizemi çözmek istiyordum.
Cuma namazı için camiye gidilip gidilmeyeceğini sordum.
"Biz camiye gitmeyiz... Biz ne zaman camiye gitsek evde hanımlarımıza bir şeyler olur.Çocuklarımıza bir şeyler atılır.O yüzden her cumayı köy meydanında sokakta kılarız.Ne zaman ki camiye gitsek sanki bir şeyler ters gider" dedi...
Dedikleri şaşırtıcıydı... Şayet ortada bir cin varsa da camiye sığınmamız bize güç verirdi... Ama bu sadece bir fikirdi tabi. Olayların derinliğini sonradan anladık.
Cuma namazını kıldıktan sonra eve gittim... Füsun öylece oturuyor , kitap okuyordu.
Gece olmuş , karanlık çökmüştü.