Cemil ağanın da tıpkı bizimkine benzer sarı bir konağı vardı... Konağın avlusunda paramparça edilmiş bir at yatıyordu. Zavallı hayvan telef olmuştu.
Adam atının başında ağlıyordu... Ailesi , özellikle çocukları da korkarak yerdeki atın parçalanmış bedenine bakıyordu.
Cemil ağa ayağa kalktı ve hanımına döndü...
"Toplayın eşyalarınızı , gidiyoruz bu köyden" dedi... Muhtar'ın yakasına yapıştı ,
"Sana kaç kere söyledik onlarla mücadele etmek yerine kaçmayı seçtin sen" diye muhtara çıkıştı...
Ben çok dinlememeye çalışıyordum ama dayanamadım.
"Neylerle mücadele edecekti Cemil bey?" dedim.
"Bunlar... " dedi.
"Bunlar geceleri evlerimize taş atıyorlar , camide namaza gitmemize engel oluyorlar , gece benim atıma binip geziyorlar" dedi...
Ben adamı daha da dinlerken muhtar koluma girip
"Gel buraya öğretmen , Cemil ağanın aklı yerinde değil şimdi" dedi.