özleriz hep özleriz biz. gideni özleriz. dönecek olanları ve asla dönmeyecekleri.

okul yıllarını özleriz mesela. şimdi görsek küçücük gelecek o zamanlar kocaman olan ilkokul sıralarını. öğretmenleri, arkadaşları belki çoğunun adını bile unuttuğumuz.

eski mahallemizi özleriz. eski şehrimizi. ve o eski şehirin aklımızın bir kenarında bıraktıklarını.

eski giysilerimi bile özlediğim olmuştur mesela. yada artık hiç tadı olmayan o eski domatesleri.

dedelerimizi özleriz ninelerimizi. onların şefkatle sarılışlarını bazen.

sarılmak demişken. o sarılan kolları özleriz. sevgiyle. eski sevgilileri de özlüyor insan arada.

çocukken yediğimiz dayakları bile özler olduk. öyle güzel dövemiyorlar artık.

hele özlediklerin çok uzaktaysa o zaman fena işte. teknoloji bile kar etmez çünkü aramaya yüzün bile yoktur bazen özlediklerini.

hep özler insan. ama nedense hiç özlenildiğini düşünmez. sahi varmı bizi de böyle özleyen acaba ?