tak yiyecek gibi dalgayi cumartesi yapmistik. Ben nerden baksaniz 5 saat baygin kalmistim ve sabah olmak uzereydi. Ekiptekiler yeni yeni kendine gelmeye baslamisti ama taneri hala uyandirabilen olmamisti.

Gitmek istesem sanemin evi deyim yerindeyse cehennemin dibiydi, beni ve permini didem ve arkadaslari carsidan almislardi ama kalmaya da gotum yemiyordu. Tek umudum gunesin dogacak olmasıydı.

Taner haric herkes az cok kendine gelince sanem ortaligi toparlamamiz lazim dedi. Cevreye bakinca nerdeyse her yerde yemek artiklarini gordum. Gruptan bi kisi (taner) tamamen gidikti; duvara toslayan cocugun ustu basi kan icindeydi; adini bilmedigim biri suratini parcalamisti ve huur sanem ortaligi toplamak derdindeydi: ailesi gelince ortami bu sekilde gormemeliymis. Herkes biraz kendine gelince ortaligi toparlamaya basladik biz de. Bnm aklimda iki sey vardi birincisi is yaparak kafami dagitmak ikincisi bu didem sanem ve permin huurlarinin hicbirsey olmamis gbi hareket etmeleri ve bu beni daha fazla korkutuyordu.

Sanem sadece yemek artiklarini ayri bir posede koymamizi soylemisti, yeri paspasladigimiz suyu da gidere dokmeyecekmisiz. Neden diye sordugumda "bunlar onlarin bizim degil" diye soguk bir cevap verdi. Bildigin yemeye icmeye devam edeceklermis gbi..

Ailesi gelmeden evi bosaltmamiz gerekiyordu ama ben hala gotun gotun korkuyordum hadi birada yine bi ortamdaydik ama bizimkilet cenazeye gitmisti ve ne zaman gelecekleri belli degildi. Kansuyla bulusmak ve hatta onlarda kalmaya onu ikna etmek istiyordum, perminle beni getiren elemanlara "bizi carsiya biraksaniza" deyince "cehennemin dibine kadar yolunuz var dun gece gordugum sey hala gozumun onunde, sizden birini omrumun sonuna kadar gormek istemiyorum" dedi. Sanem bunu duyunca bize dolmus duraginin yerini tarif etti, 15 20 dk yurume mesafesindeydi ama saskinligi atinca isime geldigini dusundum: bayilmadan once perminin sordugu sorulari konusabilirdim.