*
arabaya bindik ve eve doğru gidiyorduk. hiç konuşmadık yol boyunca babamla.
çok kızgındım çünkü ona.
11 yaşındaki çocuğu işe sokmak ne demekti amk, hem de bana sormamıştı bile, 2-3 şakayla karışık lafını etmişti sadece.
eve girdiğimizde evde sadece annem vardı. hoşgeldiniz dedikten sonra kurduğu ilk cümle yeni işin hayırlı olsun oldu. vay amk ana dediğimiz, bağrımıza bastığımız kadın da onlardan çıkmıştı. bunlar resmen çete kurmuşlar üzerimden prim yapacaklardı. o an sığınacak kimsem yoktu ve çaresizce;
-ama baba okul? diye sordum
-okul sanki çok gibinde. diyip kestirip attı
ama ana yüreği işte o daha fazla dayanamamış olacak ki merak etme bu yaz normal çalışırsın, seneye zaten sabahçısın okul bitince işe gidersin dedi.
oh amk ne güzel her şey planlanmıştı. içimi rahatlatan tek şey çırağın o sıcacık gülümsemesi ve cemil ustanın o babacan tavırları olmuştu.
o gece neredeyse sabaha kadar uyumadım beyler, yatakta döndüm durdum.
kardeşimle aynı yatakta ay uçlu baş uçlu yattığımız için onu da uyutmadım haliyle.
ama üzgün olduğumu bildiği için arada uflayıp puflamaktan başka bir şey de yapmadı.
ertesi sabah cumartesi günü olmasına rağmen işe gidecektim.
bari pazartesi gitseydim, cumartesi ilk iş günü mü olurdu vicdanını gibtiklerim.
sabah olmuştu.
annem bize kahvaltı yaptıktan sonra babam anneme hanım, ömere eskilerinden çıkar da onlardan giydir dedi.
sanki normalde giydiklerim çok yeniydi ya amk. neyse dedik bunu da sineye çektik.
olsun lan dedim kendi kendime en azından çoğu insanın yapamadığı şeyi yapıyordum.
işe taksiyle gidiyordum şekle bak dıbına koyim.
babamın taksisiydi ama olsun taksiydi işte amk.