Gözlerimi açtığımda kaan bana bakıyordu. Göğsüm ağrıyor ve gözlerimde az da olsa bulanık görüyordu. ne oldu? Nereye düştük dedim. Kaan gözleri apaçık kafasını sallayarak bana bakıyordu. Ayağa kalktığımda bana değil boşluğa baktığını fark ettim ve sorumu tekrarladım. Sallanmasını durdurmadan gözleri sabit parmağıyla bir yeri işaret etti. Gösterdiği yete baktığımda nutkum tutuldu. Uzun bir koridor ve kenarlarına dizilmiş bilgisayarlar vardı. nerdeyiz lan? Noluyor burda? Yeter artık GiTMEK iSTiYORUM diye titreyerek bağırmaya başladı.

Kaana sarılıp sakin olması için kurtulacağımıza dair umutlar mırıldanıyordum. Ancak kendim de farkındaydım burası rastgele normal bir ada değildi ve kurtulma umudum benim dahi çok azdı.