Kendimi odama kapattım. Hayatımdaki tek beni en iyi dinleyen dostum , odamın karanlığında düşünmeye başladım. Artık her düşünce aklını kaybetme derecesine getiriyordu.

Son bir ayaklanma gücüm varmıydı.
Son bir hayata isyan edip , sıfırdan başlamak ... Tekrardan gelecek umutları ile dolu bir sürece girmeye gücüm kalmışmıydı.
Sonra bütün gücümle , en derinden, en şiddetli , iliklerimden kılcal damarlarıma kadar hissedebileceğim bir haykırış.. Bu düzene karşı tam bir ayaklanma.

Bir hışımla , Mülakatta bana verilen elenme kağıdını çalışma masamın karşısındaki duvara yapıştırdım. O na her bakıp , o yaşadıklarımı unutmamam lazımdı.

Sonra babamla oturup anlatmaya başladım. Babam cümlelerimi yarıda kesip araya girdi. " oğlum sen ne yaparsan yap , ben senin ilk günkü gibi arkandayım, ben sana inanıyorum" dedi. Bu sözleri beni biraz rahatatsada, içimde bir burukluk vardı. Annem de her zaman yanıma gelip beni teselli etmeye çalışıyordu "oğlum sen yeterki oku ben gerekirse eskisi gibi yineb milletin evine temizliğe giderim" dedi . bu kadar söze karşılık ben bu işin altından kalkamassam yuh olsun bana...