Çocukluk ve ilk gençlik yıllarım

insanlar dünyaya geldiği zaman bazı şeyler onun elinde değildir . Nasıl bir aileye sahip olacağın , kız mı yoksa erkekmi olacağın, Ailenin maddi durumunun ne olacağı, bunlar genel olan şeyler .

ben maddi geliri düşük bir ailenin ilk erkek çocuğu olarak dünyaya geldim. Annem Adile Naşit gibi kısa boylu ,tobik yüzlü , Adile Naşit in kilolarında ... Yan yana koysan Adile Naşit in kardeşi mi diye sorarsın.
Babam ; dünyanın en saf insanlarından ve kendi halinde, kendi yağında kavrulan bir insan. Bana göre dünyanın en iyi insanı.

Babam ve annem okuma yazma bilmeyen , dünyadan uzak kalmak zorunda kalmış insanlar. Bilindik anadolunun toprak kokan insanları.

Bana gelecek olursak ...
Çocukluğumu hayal meyal hatırlıyorum. Fotoğraf kareleri gibi. ilk oturduğumuz ev ; sağ tarafında 25-30 adet portakal ağaçlarının olduğu, hemen yanında 70 yıllık olan bir çam ağacının olduğu kerbin iki katlı evin alt katında oturuyorduk. Evin üst katında da dedem oturuyordu...

Evin büyük bir bahçesi olduğu için hareketli bir çocukluk geçirdim. Sürekli yaramazlık yapar, her gün biryerim kanar dı..

Şimdi düşününce ... Çocukluk , bir insanın en masum dönemidir. Ne dünyadaki acımasızlığı görebilirsin , ne de yaşamakta olduğun rezil hayatı. Bende tam böyleydim. Ailemin maddi geliri düşük , fakir bir aile , yani hayata karşı 1 değil bayağı bildiğin 5-6 sıfır geride başlıyorsun. Ama arada babanın sana aldığı bir çikolata , seni dünyanın en mutlu insanı yapabilir. Ve dünyalar senin olur. Çocukken sana bir top alınması seni dünyanın en mutlu çocuğu yapabilir.

Ekgib yaşamak... Bu benim yaşamımın büyük bölümünü oluşturuyor. Bazen aç yatarsın , bazen okula gitmek istersin giyecek ayakkabın olmaz, bazen canın bir şey ister , herhangibibir şey ne olduğu hiç önemli değil , gider babana dersin ve babanın yüzündeki o kahrolmuşluk duygusunu , çocukken anlayamazsın ve o baba için dünya başına çökmüştür. Ama elinden birşey gelmez. Çaresizlik.