Çokça insan vardır. Ölümü duymak istemez. Düşünmek istemez. Adını duyduğunda boş bakar, boş düşünür. Boş kalır aklı. Farkında olmadan kaçar ölümden. Çünkü ”dalar.” Oyunlara dalar, oyalanmalara dalar. Boş dizilere, arkadaşlarla çekişmeye, ay çok havalıyızlara, küfürlere, okul sınavlarına, maaşlara, kavgalara… Bazıları yaşlanmaya başladığında bile, ölümün varlığına değil; kırışıklıklarına dalar. Yaşı hatırlatıldığında huzursuzlaşır çünkü ona göre yaşlanması sadece dün gençken, bugün daha da yaşlı olmasıdır.

Dev gözlüklerle oturulan kafede, ılık yaz akşamında kaçılır ölümden. Kül tablasında birikilen sigaralarda, hep dünyevi dertler düşünülürken koltukta kaçılır ölümden.

Allah Hicr halkını bildiriyor bizlere, her birimize ibret olsun diye.
Yemin olsun, Hicr halkı da gönderilen elçileri yalanladı.
Ayetlerimizi onlara verdik ama onlar da yüz çeviriyorlardı.
Dağlardan güvenli güvenli evler yontuyorlardı.
Korkunç titreşimli ses onları da sabaha girecekleri sırada yakaladı.

Kazanıp durdukları şeylerin kendilerine bir yararı olmadı.
(Hicr- 80,81,82,83,84)

En büyük buluşmamızı unutuyoruz:

Dönüş Allah’adır. (Fatır-18)

Apartmanın her katında güvenlik kamerası da olsa, ölüm el feneri ve hırsız başlığıyla girmiyor odamıza. Güvenlik kameralarında görülmüyor, yangın alarmlarında ötmüyor. Ne inşa edersek edelim, ne çok kazanırsak kazanalım, ölüm var. ileri tarihte bir yerlerde.