Beyler o zamanlar çok sık hasta olurdum. ilkokul üçteyiz. Sınıfta da sevdiğim vardı işte. Mideyi fena bozmuşuz. Ben de kusunca şelale gibi kusarım. Aralıksız bir kaç saniye en az uzun uzun bol bol tak zütürür ortalığı.
Dersin ortasında karnımdan değişik sesler, fokurdamalar geliyordu. Boğazımdaki o tuhaf hisle beraber tuvalet için hocadan izin almaya ayağa kalktım. Utanmıştım herkesin ortasında sormaya o nedenle yanına gidip kulağına fısıldayacaktım.

Ayağa kalktım, hocaya doğru yürürken büyük bir patlama ile bir kaç haftalık yemeğimi sevdiğimin önünde öküzler gibi kustum. Şelale gibiydi amk. Çok utanmıştım. Gözlerim dolmuştu. Tabii sınıf leş anasını satayım. Herkesi dışarı çıkartmışlardı. Beni de o teneffüste almıştı zaten annem.

iki gün sonra okula daha iyi hissedip döndüğümde herkes bana o gün (zaten sondan üçüncü dersteydik kustuğumda) kustuğum için teşekkür etmişti. Meğer öyle bir sıvamışım ki kalan dersler boyunca bunlar içeriye girememiş, dışarıda hoca top oynattırmış. Herkes teşekkür edince çok sevinmiştim, sınıfın kahramanı gibiydim.