- ALINTIDIR -
Söyleyin bana, nasıl bir karmaşa bu hayat? Farkında mısınız, hayatta bazı şeylerin değerini öğrenebilmek için, bazı şeyler dediklerini kaybetmen gerekiyor. Ve yerine yenisini koyamadığın ne varsa yeni boşluklar oluşturuyor. Çünkü kimsenin yeri, başka kimseyle dolmuyor...
Mesela annenin yerine, babanı koyamazsın. Çocuğunun yerine, başka bir çocuk koyamazsın. Çünkü onlar kendine has bir şekilde sende yaşayıp giderler. Acı olan ise, bunları öğrenmek için şakağına o kurşunu yemek zorunda olman... Peki kim kimi tetikliyor? Kim, kimin alnına sıkıyor o kurşunu? Bu değer bilmezliğimiz, pervasızlığımız neden? Cevabı kendi içimizde saklı olabilir mi? Sevdiklerimizin hiç mi suçu yok?
Ben, “Hayatın tetikçisi sevdiklerimizdir,” derim.
Kendisiyle, yüzleşmeye cesareti olan her insan, “Lanet olası!” der bazen kendine, demeli de en azından... Yanındayken, “Seni seviyorum,” diyemediğin herkese vakti geçtiğinde, duyamayacağı şekilde, “Seni özlüyorum,” demek zorunda kalırsın. Bazen bir mezar taşına bazen ise fotoğrafa sıkışmış gülen bir yüze... Öyle kalmalı değil mi? Son hâliyle hatırlanmalı herkes... Ne kadar da sahteyiz böyle...

- ALINTIDIR -