Bugün ayrılışımızın 6. ayı. Yani onsuz geçirdiğim 6 ay. O,çok kolay unutabilmiş olacak ki benden sonra 2 kişiyle daha ilişki yaşadı. Bense hala ondan başka sevebileceğim birinin olmadığı kanısındayım. Unutmaya çalıştım. Tam 7 kızla konuştum. Ama hiçbiri beni onun kadar mutlu edemedi.

Okulun ilk açıldığı dönemdi. Sosyal biri olduğumdan gördüğüm herkesle tanışıyordum. Ve onu gördüm. Şimdi keşke görmeseydim diyorum. Elimi uzattım. Tokalaşırken gözlerinin içine bakıyordum. O da aynını yapıyordu. Elini bırakmak gelmiyordu içimden. Elimi çekerken adımı söyledim.

Çok sürmedi. 2 hafta içinde sevgilim olmuştu. Benim olmuştu. Yani en azından ben öyle sanıyordum.

Onun için ne gerekirse yaptım. Ne istediyse anında gerçekleştirdim. Ama sanırım bir yerde hatam vardı. Gecenin 2'sinde 'yarın konuşmalıyız' dedi.

Yüzü gülmüyordu. Anlamıştım ama anlamazlıktan geldim. Çünkü kabul etmek istemiyordum. Kabullenirsem oracıkta ağlardım.

Ve bitirdi. Söylemek istediğin bir şey var mı diye sordu. Kafamı iki yana salladım. Konuşursam da ağlardım çünkü.

Ve 6 ay sonra Bugün tekrar göz göze geldik. Markete giderken onu gördüm. Benim için geldiğini sandım. Ama bu sanı sadece 4 saniye sürdü. Nereye gittiğini anlamak için onu takip ettim.

Kimin olduğunu bilmediğim birinin evine girdi. Ben de umutsuzlukla evime geri döndüm.

Eve gelir gelmez onun yakın arkadaşlarından birini arayıp neden buraya geldiğini sordum. Utana sıkıla, biraz da benim ısrarımla söyledi. Ama aldığım cevap beni intihara bile sürükleyebilirdi.

Kürtaj için gelmiş.

Benim dokunmaya kıyamadığım kişiye olanları duyunca polis abimin silahını almak zorunda kaldım.

Siz siz olun, asla bir kadını ölesiye sevmeyin