Tişörtüm terler içinde kaldı ve derin bir nefes aldım. Masaya tutunarak ayağa kalktım lakin camın içinde olan küçük heykelciği düşürdüm ama bu kaosun içinde o ahşap parçası kimsenin umrunda değildi. Müzenin alt katından dumanlar geliyordu ve sınıf arkadaşlarımın yanına hızlıca yürdüm. Eminim ki o bilinmezlik, ne oluyor, ne bitiyor merakıyla kimse kimseyi farketmiyor ve umursamıyordu ve patlama sesiyle olanlar olmuştu merdivenden müzenin 2. katına gelen yaralı bir güvenlikçinin beyaz gömleği kanlar içinde oldu ve adamcağız duvarın kenarında yıkıla kaldı. Çığlıklar kesiliverdi ve tüm insanlar güvenlikçiye odaklandı. Herifin gözyaşları ve deşilmiş midesine elini sürtüşü yanımda ki kızın bayılmasına zemin hazırlamıştı bile. insanoğlunun o merakla, korkuyla geçen 1 saat civarında sürede ne kadar korkak ve aciz olduğunu bir kez daha anlamıştım. Adamın derisi yavaş yavaş çürüyordu ve kimse ben dahil onun yanına gidip bir sual bile edememişti. Büyük mermer salonda sadece derisi çürüyen güvenlik ve ona bakan yüzlerce korkulu yüz.