Kapanması gereken o kadar çok şey vardı ki aslında. Kapan-ması gerektiğine inandığım halde bir türlü kapatamadığım bir kalbe sahiptim. Onun da bir geçerliliği yoktu aslında. O sevdikçe, özledikçe, acı çeker olmuştu. Sağlam bir şekilde tecrübe edecek kadar yaşamıştı o acıyı. O kadar satmıştı ki kendisini, her defasında bu son dese de acı çekmeye o da alışmıştı. Ne kadar yorulsa da, kırılsa da seviyordu işte. içtiğim sigaranın ciğerlerime verdiği zararın, fazlasını veriyordu kal-bime onu sevmek. Sevmekten mi vazgeçmeliydim yoksa sigara içmek-ten mi? Ama alıştı dedim ya hani, kendime zarar vermenin bana hiçbir zararı yoktu. ikisinden de vazgeçmeyecek, ama çok da ön planda tut-mayacaktım onu. ‘O’ diye bahsettiğim kimdi? Çok mu sevmiştim onu? Hatırlamak istediğimden emin değildim onu tek bildiğim çok özledi-ğimdi.

Yağmur şiddetini arttırmaya başlamıştı. Kendimi toplamaya çalışıyordum. Apartmanın kapı önüne sığmakta zorlanıyordum. Tam da girişinde uyumaya çalışacaktım bu gece. Acaba sabah olacak mıydı? Yarına uyandığımda kaç kişi üstümden geçmiş olacaktı işine gücüne gitmek için? Yorulmuştum bugün bende. Ne ruhumda ne de bedenimde mecal kalmamıştı artık. Uyumam gerekiyordu, çünkü ağlamaktan yorulmuş ve uykusuzluktan sızlayan bir çift göze sahip-tim. Uyuyordum…