Tam kapıya vardığımda dedem fenalşmıştı, yine kalp krizi nöbetine girmiş olmuş olmalı. Babam traktörün anahtarını bana verdi ve traktörü çalıştırdım. Birkaç komşu ve babam dedemi traktöre doğru taşıdı. Hastane bizim eve 10 dakika mesafede. Dedemi hastaneye yetiştirdik, birkaç gün yoğun bakımda kaldı. Doktorlar pek ümit yokiyaşasa bile yataktan çıkamaz dediler.Ben dedemi babamdan daha çok seviyordum ve tüm bunlara karşı pgibolojim sarsılmaktaydı.O kadar çok ilginç oalyı arka arkaya yaşıyordumki artık kendimi isnan gibi hissetmemeye başladım. Hastanede babamla birlikte dedeme refakatçı olmuştuk. Nihayet gece olmuş, babam yatıyordu ve ben dedemin kaldığı odaya girdim. Odada garip tıkırtılar yükseliyordu.