---FiNAL PART---

mektubu yavaşça bıraktım yere gözlerimden yaşlar süzüldü irem yanıma geldi bana sarıldı ağlıyorduk ikimizde. Hocanın gelini yanımızdan geçti ve kapıyı açıp çıktı gidiyordu. Bıraktım zaten istesemde engel olamazdım hocanın mektubu boşuna değildi. Babamların kulağına gitmiş olacakki bu olaylar aradılar beni açtım telefonu ve olanları anlattım iremin bana hocamın emaneti olduğunu onu bırakmayacağımı söyledim kabul etmediler onu oraya geliyoruz dediler dedemin evinde olduklarını söylediler. belkide bursa da yapabileceğim son kötülüğü yapmam gerekiyordu ireme toparlanmasını söyledim. Aklımda bir plan vardı eğer babamlar gelirse iremle ayrılmamız gerekecekti. irem toparlandı bende yanıma fazla yük yapmayacak eşyalarımı aldım ve evden çıktık. Arkamı döndüm ve hocanın evine son kez baktım bu olanlar için üzgündüm fakat yapacak birşey yoktu bu buraya son gelişim olmayacaktı ama . hemen bursa da ki son kötülüğümüde yapıp bizi köye zütürüp getiren adamın arabasını çaldım. iremle birlikte ayrılıyorduk buralardan son kez baktım hocanın evine birkaç damla yaş süzüldü yine gözlerimden sürdüm arabayı gittik.

Aradan 5 yıl geçmişti ve babamlar ne yaparsa yapsın bizi bulamamıştı belkide vazgeçmişlerdi artık işte bu bursaya son gelişimizdi hocamın mezarına gittik bizim yüzümüz yoktu birşey söylemeye sadece elindeki çiçekleri mezarın üstüne koyarak nur içinde yat dedeciğim diyebildi arabadan inen küçük çocuk...