Hayatım gözlerimin önünde akmaya başladı. Sanırım cidden ölüyordum. Ve o anki durumumu göz önüne alınca ölüm korkularımın en küçüğü kalıyordu. Ölüm bir kurtuluş gibi, ademin yememesi gereken ama kendini alıkoyamadığı o yasak meyve gibi önümde parıldıyordu. Ve ben o an sadece ölüme uzanmaya çalışıyordum.

gibtiğimin yerinde ölümü bile yakalayamamıştım. Ölüm bile ellerimin arasından kayıp bilinmeze uçmuştu. Tek kurtuluş yolumu yakalayamamıstım. Ve karabasanımla baş başa kalmıştım.

"Aaaallllpeeeeerr" diye bağırdım. yannanı yemiş hayatımda Tek gerçek oymuş gibi hissediyordum. Beni kurtaracak biri varsa o da alperdir diye düşünüyordum.

Hayatımda hiç o kadar yanılmamıştım.