Biraz farklıydı bu taştaki yazı... Alıp odama çıktım. Sanki kalemle yazılmış gibi. Aranice ;
"Mel hakkale vin nebüşahi vis necem" yazıyordu
Bunun karşılığı "yatağının baş ucundaydım , şimdi de arkandayım" anldıbına geliyordu.
Belki şu an size çok da korkunç gelmeyecek ama inanın o an nefesiniz kesiliyor ve ağlamak istiyorsunuz.
Bana şu an odamda olduğunu ve her an beni izlediğini söylüyordu...
Bunlar artık iyiden iyiye pgibolojimi bozmuştu... Anneme gidip bu gece Selda ablalarda kalmamız gerektiğini söyledim.
"Olur mu evladım saat kaç oldu kadın uyuyordur." dedi.
"O zaman gel Cemal'in arabayı alıcam , arabada bir yerde uyuycaz." dedim.
Kapıya iyice kilidi vurup , çıktık.
Daha mahalleyi dönmeden , evin lambalarının yandığını gördüm...