Nerden başlasam bende bilmiyorum ama başlayalım bakalım devamı gelir elbet.

Koyu dindar bir ailenin 2 oğlundan biri olarak doğdum. Sıradan bir çocuktum işte akşama kadar mahallede top oynar, akşam ezanıyla beraber eve giderdim. 12 yaşıma kadar hayat normal geçiyordu amk.

12 yaşımda öğrendim ilk dıbına kodumun hayatını. Abim hakkaride kamışlı karakolunda askerdi. 15 temmuz 1998'de şehit oldu. Ertesi günü iki asker geldi bizim eve biri kadın biri erkek. O gün annem feryat figan, babam dik durmaya çalışıyo ama beceremiyor.

Bense o günü hatırlayamıyorum amk. O gün hayatta yoktum resmen. Kanas denen zıkkımla vurmuşlar. Tabi bilmiyoruz daha o zaman kanas nedir biksi nedir. Cenaze defnedildi, 7'siydi kırkıydı derken zaman geçti tabi. Zaman herşeyin ilacıymış diyolar yalan dıbına koyayım yalan. Zaman hiç bir şeyi iyileştirmiyor sadece alıştırıyo.

Hayat normale dönüyo tabi ama bir şey hep ekgib kalıyor. Artık gece yatarken muhabbet etcek birini bulamıyosun.

Böyle böyle derken 1 sene geçti aradan. Babamlar tutturdu seni yurda verelim diye. Yurt dediğimde süleymancıların yurdu. Siz siz olun çocuğunuzu sakın ama sakın o amk yurtlarına yollamayın.