Bazı panpalarım hızlı bitir demiş son 3-4 yazı yazıp bitireceğim.

Hiç düşünmeden cevap verdi

"iki yaşımdayken yanımda olduklarını hatırlıyorum. Annemle eski evimizde yürürken iki farklı ses duymuştum. Biri genç biri küçük iki kız sesiydi. Bir de büyük bir çığlık veya gürültü duyduğumu hatırlıyorum. Sanırım o da Şeytan'dı."

iki yaşındaki anılarını hatırlaması için ciddi bir travma yaşamış olmalıydı. Bu kadının geçmişi hakkında derin bir araştırma yapmam gerekiyordu.

"Gördüğün kişiler sana bir şey yapmanı söylüyorlar mı?"

"Şeytan bana sık sık kendimi öldürmemi söylüyor. Diğerleri de sürekli bir şeyler söylüyor ama yapıp yapmamayı kendi iradem ile seçiyorum."

Biraz farklı bir soru sordum.

"Şu anda Şeytan ve diğerleri yanındaysa onlara sorar mısın? Tek bir dilek hakları olsaydı neyi dilerlerdi?"

Böyle bir soru sormamı beklemiyor gibiydi. Gözlerini devirerek;

"Sizi temin ederim onlar şu an burada olsa, siz de görürdünüz. Çünkü onlar bir kaç saçma pgibolojik terimlerden ibaret değiller ve ben bunu size ileride kanıtlayacağım."

"Kanıtlamanızı çok isterdim doğrusu fakat hepsi senin kendi dünyanda yaşıyor. Bunu kabullenmeden tedavi olman mümkün değil."

Sinirlenmiş gibi görünüyordu. Sakin bir tavırla sözlerine devam etti.

"Defalarca söyledim size, ben deli falan değilim. Buraya da tedavi olmak için değil sizin diğerlerinden farklı olarak bana deli muamelesi yapmayacağınızı düşündüğüm için gelmiştim fakat görüyorum ki sizin de o şartlanmış ve ön yargılı insanlardan hiç bir farkınız yok."

Bir süre sessizlik oluştu. Seans bitimine kurduğum saat çaldı.

"Pekala Kate, bugünlük bu kadar. Bir daha ki seansı Pazartesi 17.30'a yazıyorum senin için uygun mu?"

"Uygun, lütfen dediklerimi iyice düşünün."

"Emin olabilirsiniz, görüşmek üzere."

Bir süre sonra ayakkabı sesleri kesildi ve kapı sertçe kapandı...