Sabah çalar saatin gürültülü sesiyle uyandım. Üstüme açık mavi bir gömlek ve siyah bir ceket giydikten sonra paltomu aldım ve hastaneye gitmek üzere arabama bindim. Yaklaşık on beş dakika içerisinde hastaneye vardım. Odamın başında yüzü duvara dönük mavi elbiseli bir kadın duruyordu.

"Yardımcı olabilir miyim?"

Bir süre öyle dikildikten sonra yüzünü bana döndü;

"Beni hasta olarak gördüğün sürece hayır."

Sarışın, yeşil gözlü, güzel ve giysilerinden anlaşılacağı üzere iyi bir gelire sahip bir kadına benziyordu.

"Öyle gördüğümü de nereden çıkardınız? Sizi tanımıyorum bile."

"Pekala öyleyse, ben Kate Gardner. Bayan Seligman bahsetmiş olmalı.
Sizde Pgibiyatri Doktoru William Dytlon olmalısınız."

"Seans vaktiniz on buçukdaydı, saat daha dokuz bile olmadı."

"Canım bu saatte gelmek istedi."

"Bu hastanenin bazı kuralları var ve sizin canınızın istediği gibi esnetilemiyor maalesef."

"Kurallar yıkılmak için vardır. Öyle değil mi?"

Üç meslektaşımın neden tedaviyi yarım bıraktığını anlamaya başladım. Kız tam bir baş belasına benziyordu. Umursamaz bir tavırla odama girdim.

"içeri gelin. Sizi akşama kadar bekleyemem."