şimdi hatırlamadığım bir tarihte son otobüse güç bela yetişip biniyorum. kafam inanılmaz güzel, cam kenarına kurulup hafif uyuklayarak evime dönüyorum. aradan ne kadar geçiyor bilmiyorum, ama biri beni dürtüyor. noluyor ulan diye gerginlikle kafayı kaldırıyorum ki herkes bana bakıyor. nasıl bir gürültü var otobüsün içinde. sanırsın canlı canlı yakıyorlar da adamı, avaz avaz bağırıyor. mahmur gözlerle nolduğunu anlamaya çalışırken yan koltuktaki amca yeri işaret ediyor. telefon elimden düşmüş, kulaklık çıkmış, bangır bangır bilek metal çalıyor. şöyle bi süzüyorum otobüsü. zaten 7-8 kişi var. bilek metale doysun ipneler diye geçiriyorum içimden ama gönlüm el vermiyor tabi. susturup telefonu pısıyorum köşeye.