Sadece sabahları ağlamaktan harap olmuş gözlerimi yıkamaya ve karnımı doyurmak için odadan çıkıyorum.

En yakın kardeşlerime bile kötü davranmaya başladım, ne oluyor bana Allah'ım. Ne yapacağımı bilmiyorum..

Dayanamadım, açtım telefonu. Belki Betül mesaj atmıştır, dayanamamıştır o halime diye.

Yok, hiç bir mesaj yok. O aramazsa ben arayacağım.

Açmıyor, Allah kahretsin açmıyor..

Mesajlarıma da cevap vermiyor, ben Betül olmadan yapamam, hayatımda başka birisi olamaz.

Artık dayanamıyorum bu acıya. Nefesimi, hayatımı kaybettim. Sanırım burada ayrılacağız birbirimizden..

Annem, babam, ablam, Ahmet'im, Yağmur'um..

Sakın bana üzülmeyin, mutlu olun hatta, olursunuz inşallah.
Sizleri seviyorum..

...

Son kelimeyi de tamamlayıp, ilk sayfasında üniversite hayatım yazan günlüğünü kapadı...