ikinci dönemin yarılarında kötü bir haber aldım, yurtta bizimkilerle otururken telefon çaldı, Zeynep'ti arayan, ağlıyordu. Sebebini sorduğumda Sena'nın kalp krizi geçirdiğini, yoğun bakıma alındığını söyledi..

Son cümlemesini tamamlamadan gözlerimden yaşlar dökülmeye başlamıştı bile. Herkes bana bakıyor ben ağlıyordum..

Bir zamanlar sevgilimdi lan, ne kadar kötü davransakta birbirimize. Pişmanım, çok pişmanım. O kadar kötü davranmamalıydım. Ya ölürse?

Bana nefretiyle göçerse bu soktuğumun dünyasından? Olmasın, olmamalı..

Hemen Ahmet'i de alıp bir koşu söylediği hastaneye gittik. Ahmet'e yolda anlattım, tek kelime edemedi. Nasıl etsin ki nefret ettiğimiz kız şu an ölümle hayat arasındaki kısa çizgide duruyordu..

Hastaneye geldiğimizde yerini öğrenip bir koşu merdivenleri çıktık.

Ortalık doluydu, anne babası, akrabaları, arkadaşları.. hepsi ağlıyordu..