Bir sonraki gün tatile denk geliyordu ve bu konuda çok mutluydum. Otobüsten inip salona girdim. Yanımda bu sefer antreman için kıyafet de getirmiştim. Salonda bir kum torbası vardı. Asıl amacım vücut yapmak değil burada bir nebze de olsa sinirlerimi yatıştırabilmekti. Paramı ödedikten sonra antremana başladım. Hocanın verdiği antreman bittikten sonra salondan çıkmak yerine kum torbasında biraz yumruk çalışmaya başladım. Her bir kum torbasına vuruşum sanki o gün bana o tokatı atan çocuğa ve sınıfta beni rezil eden Burağa attığım yumruktu. Ben bunlara dalmış bir şekilde kum torbasına yumruk atarken arkamdan bir anda antrenörün
- Sakin ol Depresif. Nedir seni böylesine öfke ile bu kum torbasına vurmanı sağlayan olay diye sorduğu anda yumruk atmayı bırakıp bir duvar dibine çöktüm. Saate baktığımda akşam olmuştu ancak farkında bile değildim. Hoca da gelip yanıma oturup.
- Bana ne olduğunu anlatmak ister misin ? dedi.
Hoca 35 yaşlarındaydı. Beni böylesine bir özgüvensizlikten çekip çıkaracağını o gün tahmin bile edemezdim.
Hocaya tüm olayı anlattığımda bana
- Bak. Seni anlayabiliyorum. Öfken senin için başka bir şey olmuş artık. Ancak öfken her zaman en büyük yenilgindir. Ben bu salonu açmadan bayağı bir zaman önce taks antrenörlüğü yaptım. Şayet bu öfkeni dizginleyebileceğinin sözünü verirsen özgüvenini yerine getirebilecek şekilde sana elimden geldiğince yardımcı olurum dedi.