Bedenim okulda ruhum ise hala düştüğüm yerdeydi. Dalgınlığımı fark etmiş olacak ki hoca
- Depresif nedir bu halin olum. Yoksa aşık mı oldun ? dedi.
Kendini okulun kazanovası hisseden ve egodan benliğini kaybetmiş Burak ismindeki aşağılık insanın
- Hocam ne aşık olması. Bu daha kendi başına tuvalete bile gidemiyordur sözleri ile kendime gelmiştim.
Kulaklarımın işittiği şey ile dün yaşadıklarım sanki bir anda karışmış ortaya yeni bir duygu seli çıkartmıştı. O sırada hiçbir cevap vermeden hocaya
- Yok hocam sadece şu sıralar biraz düşünmem gereken şeyler var dedikten sonra sıraya kafamı koyup çıkışı düşünmeye devam ettim.

Nihayet çıkış saati gelmişti ve ne olacaksa olacaktı artık. Onlara karşı bir şey yapamayacağımı biliyordum çünkü asosyal , kendine güveni olmayan , bırakın kendine güvenini güven duygusunun ne olduğunun farkında bile olmayan bir insandım. Onların dediklerini yapmak zorundaydım. Aileme de bu durumu anlatamazdım çünkü bu sefer beni yine rahatsız edebilecek şeyler bulabilirlerdi. Adımlarım yine ruhumu bıraktığım yere yaklaşırken onların aynı yerde olduklarını fark ettim. Yine elimdeki parayı aldılar. Bu şekilde ilerlemeyecek olan bu duruma bir son vermem gerektiğini hissetmeye başlamıştım ama ne yapacaktım.