Çanakkale harbi yaşanırken öyle bir yaralı geliyormuş ki zamanın doktoru Doktor Tarık bakmakta zorluk çekiyormuş. Hemşirelerde yetiştiremiyormuş. Doktor Tarık demiş ki ; Bütün yaralılara bakamıyoruz hiç olmazsa ağır yaralıları ayırın, ayaktaki yaralıları hemen tedavi edelim,  ağır yaralılara zaman ayırmış oluruz. Sonra bekleyen diğer ağır yaralıları da tedavi ederiz. Yaralılara bakarken önüne ağır yaralı askergetirmişler. Doktor ” ben ağır yaralı getirmeyin demedim mi siz yine ağır yaralı getirdiniz ” hemşire demiş ki bu asker sizin oğlunuz. Tamam demiş Doktor Tarık onu şu ağacın gölgesine bırakın, buradaki acil yaralılardan sonra fırsat olunca bakarım. Bir süre sonra bakmaya fırsatı olmuş ama gittiğinde oğlu orada çoktan vefat etmiş.

Böyle şuurlu doktorlar baş tacımız. Şimdiki doktorlarımız bu şuurla görev yapsalar, hastalara daha yakın olsalar , hemşireler de samimi davransalar güzel Türkiye’miz daha güzel olur.

Seyit Onbaşının 270 kg mermiyi annesinden öğrendiği dua ile ”La havle vela kuvvete , dedikten sonra ellerini yere vurarak kaldırıp topa mermiyi sürmesi , istila ettiği memleketin üzüm bağından kopardığı üzümün parasını üzüm dalına asan askerin inancın ekgibsiz olması ne kadar şerefli olduklarını gösterir. Böyle asker böyle doktor böyle hemşire günümüzde olsa daha mutlu daha güzel bir Türkiye olurdu.

Not: alıntıdır. Sizlerle paylaşmak istedim panpalarım