Eve döndük kardeşim sürekli ağlamış belliydi gözlerinden.

O nur yüzünde tükenen siyahlığı fark edebiliyordum.

Eve döndük 1 ay kimse çalışmadı herkes evin içinde ruh gibi gezip durdu ölü gibiydik gerçekten yaşayan insan yoktu sanki vücudum yaşlanmış gibiydi.

Eskisi gibi düşünemiyordum , hayal kurabiliyordum , evet hayal.

Vefat eden annem babam ve benim genç ruhum hepsi bu kadar büyük bir aile yok oldu şimdi gitte sosyal ol hayatını yaşa, sen olsan yaşayabilir miydin?

Tabiki de hayır bu acıya dünyanın en güçlü adamı bile dayanamaz.

3 sene sonra üvey babam da bizi terk etti ve hayata karşı iki kişi kaldik , sadece iki kişi koskoca dünyaya karşı sadece iki.

Benim hikayem de bu kadar okuyan herkese teşekkürler.