ben hunharca gülünce adamın gülüşü de biraz daha genişledi yüzüne gözlerine kadar yayıldı. öylece birbirimize bakıyorduk sırıtarak artık. bakışından, benden hoşlandığından emin olmuştum ama ilk adımı atmayıp dizlerimin üstünde ona yaklaşmamı sağlayacak kadar erkeklik enerjisi ve üstünlüğünün olduğunun farkında gibiydi.

sessizliği bozdum,

- çok güzel gülüyorsun * , dedim direk
- teşekkür ederim sen de, dedi tok bir sesle, gülümsemeye ve beni süzmeye devam ederek.
- nereye gidiyorsun?
- otelime. alsancakta ineceğim.

biraz bekledikten sonra beni sordu.

- sen nereye?
- evime. sömestrde kafa dinlemek için anne babamdan harçlığı kapıp izmirdeki evimize geldim, dedim çocukca.

tek başıma kalacağım evime gittiğim mesajını da vermenin huzuruyla en şirin bakışlarımı atıyordum. baştan aşağı süzüyordum ve güçlü kolları, kalın boynu, kaslı bacakları kat kat giyinmesine rağmen kendini belli ediyordu. kıyafetlerin için de sadece kafasını görebildiğim bu adamın tam bir 'adam' bedenine sahip olduğunu hissedebiliyordum ve haklı da çıkacaktım.

sadece kafasını salladı verdiğim bilgi karşısında ve biraz daha süzdükten sonra gözlüğünü düzeltip kitabına geri döndü. zihnin içinde beni evire çevire gibtiğinden adım gibi emindim ama o da benim peşini bırakmayacağımın farkındaydı.

- istersen gel ben de kal? diyiverdim tereddüt ederek. bir anda ağzımdan çıkmasına şaşırdım bu cümlenin çünkü, oha yani soruya bak *

- evdekilere ne diyeceksin? yok canım olmaz ben otelime giderim diyip çenesini yukarı kaldırarak reddetti teklifimi.

blöf yaptığının farkındaydım ama yapacak bir şeyim yoktu kendimi bu adamın kollarına ya atacaktım ya atacaktım.

- tek kalacağım, hatta biraz ürküyorum, dedim ikna olması için biraz erkekliğini okşamanın zararı olmayacağını düşünerek.

- tamam, dedi.

kalbim artık boğazımda atıyordu. bu iş olmuştu. nerde oturduğumu, nasıl gideceğimizi falan söyledim heyecanla kafa sallayarak dinledi sakince.