Çok güzel yazmışsın, sonuna kadar haklısın panpacım.
Ben daima senin gibi düşündüm, bugüne kadar etrafımdaki kızlarla sadece arkadaş oldum. Fakat ben de, o kadar eleştirdiğin ve eleştirdiğim insan olacaktım nerdeyse. Bu tamamen doygunlukla alakalı bir olay. O kadar yıldan sonra karşıma bir kız çıktı. Erasmustayım, karşıma kim çıkarsa çıksın ciddi bir ilişki olmayacağını adım gibi biliyordum. Herkes birbiriyle takılıp ötekine geçiyor. Ama benliğime söz geçiremedim. O kadar yıl, hiçbir kızın ilgisini tatmadım. Kızla takılmaya devam ettikçe her anımda onu düşündüğümü fark ettim. Oysa ben onun için merdivenin başka bir basamağıydım. Onun benim gözümdeki değeri onun bana verdiği değerden kat kat fazlaydı. Kendisi şimdi yok, ülkeden ayrıldı ve giderken o kadar söylemiş olmama rağmen beni son kez görmeye dahi tenezzül etmedi. Birçok yakınıma açtım bu derdimi, tamamı gibtir et boşver dedi. Ben de biliyorum boşvermem gerektiğini ama, anılar unutulmuyor. Unutulsa da, rüyalar rahat bırakmıyor. Neden bu kadar uzun süre kızlardan kaçtığımı şimdi anladım. Bana gösterilen en ufak bir ilgiyi gözümde öyle büyütüyorum ki, sonrasında takıntı haline geliyor. Bunu en baştan beri içten içe biliyormuşum. Bundan sonra daha da uzaklaşmaktan başka çıkar yol görünmüyor.