Aradan 2 gün geçti. Öğlen 12'de kalktım. Giyindim çıktım dışarı. Birkaç işim vardı. Halledip tekrar eve geldim. Saat 4 olmuştu. internet paketim bittiğinden gelen mesajlara bakma fırsatı bulamadim. Zeynep mesaj atmış wpden. Dün numarasını almıştım DM'den yürüyerek. Mesajına baktım.

Dokunmatik telefonları sevmem yazmış. Ardında da numaralar var boşluk bırakılarak yazılan. Ya 10 ya 15 dakika sonra aklıma geldi. Hemen bir tuşlu telefon buldum. Mesaj bölümüne girerek yazılan numaraları seri sekilde tuşladım. Sonunda bir adresi vardı. Mesaj şuydu;

"Dizel Cafe'nin karşısı, kiralık tabelalı depo"

Hemen evden çıktım. Doğrudan oraya doğru gidiyordum. Sonra aklıma geldi. Bu kız bana vermeyecekse ki 2 günlük "arkadaşa" vermez, öyle bir yere kimse kimseyi çağırmaz. O yüzden arka sokaktan dolanarak seyrettim orayı. Bir sıkıntı yoktu. zütüm zütüm ilerledim.

Daha sonra iki bina arasındaki boşluktan geçerken bir ses duydum. Oraya baktım. Bi bacak gördüm sonu Converse ile biten. Hemen boşluğa atladım.

Evet, korktuğum başıma gelmişti. Benim bakarken huzur bulduğum yüzü kanlar içindeydi Zeynep'in. Üstündeki tişört omuz tarafından yırtılmıştı. Gözümden iki damla yaş süzüldü. Toparlanıp Zeynep'i kaldırdım yerden. Zor da olsa taşıdım ve o boşluktan kurtardım. Ana yola çıkaracaktım taksi falan bulurum ümidiyle. Yapamadım. Yürümedi bacaklarım, diz üstü çöktüm. Çünkü Zeynep sayıklıyordu, kollarımda can veriyordu sevip sevmediğimden emin olamadığım güzel kız. Son kelimesi "Serhat" oldu. O an yaşadığım acıyı tarif edemem. Gerisini hatırlamıyorum.

Uyandığımda hastanede yatıyordum. Hemşire hanım tahlillerimi yapıyordu. Sağ elimi göbeğimin üstüne koymaya çalıştım. Yapamadım. Kelepçeyle bağlıydı çünkü ellerim.