Cebimde 5 kuruş para yoktu. Laptopumu sattım. Otogara gittim konyaya bilet aldım. Yolda sürekli aileme neler diyeceğimi düşünüyor kendimi nasıl affettiririm diye düşünüyordum. Ya babam eve almazsa diye kafamda yüzlerce senaryo yazıyor hepsinin sonunda 25 cm damarlı haşmetliler zütüme giriyordu. Yol çok çabuk geçti. Ailemle yüzleşmekten kaçsamda sanki izmirden konyaya 5 dakika gibi bir sürede gitmiştim. Eve gittim kapıyı çaldığımda genç bir kız açtı. Siz kimsiniz diye birbirimize sorduk. Ben kaçtıktan 2 hafta sonra babam kalp krizi geçirip vefat etmiş. Annem benim kaçmam üstüne babamın vefat etmesi ve yalnız kalmaya 2.5 ay dayanabilmiş ve geçen hafta felç geçirmiş. Doktor üzüntüden olduğunu söylemiş. Kıza bana niye haber vermediniz dedim. Annem kaçtığımı kimseye söyleyememiş öldü demiş ve eve kapatmış kendini. Kız babamdan sonra anneme bağlanan maaşı çekip evin alışverişini temizliğini yapıp anneme bakıyormuş. Kızın parasını verip yolladım. Doktorlar annemin konuşabileciğini söylemesine rağmen ağzından tek bir kelime çıkmadı yıllarca. Beni yıllar sonra ilk kez gördüğünde gözünden süzülen bir damla yaştan sonra bir daha hiç birşeye tepki vermeden yattı. Önce evi satıp o mahalleden taşındık. Bosna Hersek mahallesinden bir ev aldım. Oradaki lokantalardan birine girip paket servisi yapmaya başladım. Yıllarca sadece anneme baktım ve çalıştım. 2015 ağustos ayında annem vefat etti. Bugün ölümünün üstünden tam 10 ay geçti. Her gece annem, babam ve yaptıklarım için ağlıyorum. Artık onlar için yapabildiğim tek şey bu…